ΟΙ 12 ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΟΥ ΜΟΥΝΚ
ΑΝΝΑ ΡΩ
24 ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Δώδεκα αφηγήσεις-ταξίδια στις σκοτεινές διαδρομές του νου, της μνήμης, του λογικού και του παράλογου, αναζητούν και ανακαλύπτουν: Την πολυδιάστατη υπόσταση του ανθρώπου και την ανάγκη του να ξεπεράσει τον -εν δυνάμει- εαυτό του. Η επιζήτηση της ευτυχίας — δόλωμα θανάτου, σχηματοποιεί την τραγικότητα των ηρώων.
Από τα τρυφερά χρόνια της αθωότητας έως την σκληρή αποκάλυψη της ενηλικίωσης η απολογία της Μαρίας — τεμαχισμένος καθρέφτης. Η Φανούκ, το κορίτσι με το λευκό χαμόγελο, ισχνή σκιά στη νύχτα της ερήμου. Ο Φιοντόρ, μελαγχολική μελωδία, αναταράζει τα νερά του Δούναβη, ενόσω ο κόσμος απλώνεται στο χάος. Η φαντασία αναμετράται με την πραγματικότητα, ένα όστρακο γίνεται θεματοφύλακας της ιστορίας και ένας άνθρωπος ο τελευταίος σπόρος της γης.
Κάθε ιστορία και ένα ζητούμενο: Η αναζήτηση της ταυτότητάς μας, της αλήθειας, του δικαίου, της λύτρωσης. Κάθε κεφάλαιο και μια κραυγή που ικετεύει, απειλεί, αντιστέκεται στο δυστοπικό παρόν και το απροσδόκητο μέλλον. Ένα πολύπλοκο αφηγηματικό παζλ με σκληρή, παραληρηματική και άλλοτε ποιητική γλώσσα, προκαλεί τον αναγνώστη για τη σύνθεση και συγχρόνως την αποδόμησή του, ως προσπάθεια ενδυνάμωσης της ελπίδας που αποπνέει η θέληση για τη ζωή.
`
Από το Οπισθόφυλλο
O κόσμος σείεται. Δώδεκα κραυγές από τα σκοτεινά του βάθη απειλούν το οικοδόμημά του. Ισάριθμες αφηγηματικές γέφυρες χαρτογραφούν την κοινωνικοπολιτική σαθρότητα, συνδέοντας τα συνειδησιακά αδιέξοδα δώδεκα ανθρώπων· ή μήπως ενός;
* Με αιχμηρές μεταβάσεις -από τον εμφύλιο του Μπουρούντι στη Βοστώνη της σιωπής και από το υπόγειο μιας πολυκατοικίας στο Φάληρο σε έναν άγνωστο αστεροειδή- οι ήρωες των ιστοριών, στο μεταίχμιο της ζωής τους, ακροβατούν μεταξύ παράδοξου και λογικού, αναζητώντας τον έσχατο λόγο ύπαρξής τους στη Γη. Πρόσωπα υπαρκτά ή ανύπαρκτα, άνθρωποι ή όχι, θύτες ή θύματα, τροχοδρομούν προς την ίδια κατεύθυνση: Την κατάκτηση της ελευθερίας. Ο δρόμος μπορεί να είναι ένας, αλλά οι επιλογές πορείας πολλές, και η κατανόηση της ελευθερίας πολύπλοκη. Τα προσωπεία πέφτουν, αποκαλύπτοντας τις πτυχές του ψυχισμού τους που καθορίζει τη διαδρομή. Το ερώτημα κάθε φορά είναι: Πώς θα οδηγηθούν στη λύτρωση;
Κάποιος περπάτησε σε αυτή τη γη / ακολουθούν τα αχνάρια του τα πουλιά / χωρίς να υποψιάζονται ότι / αν ποτέ τον συναντήσουν / θα τα σκοτώσει.
ΟΙ 12 ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΟΥ ΜΟΥΝΚ
Με τη ματιά του αναγνώστη
Το αναγνωστικό ενδιαφέρον μου για τις «12 κραυγές του Μουνκ», το νέο βιβλίο της Άννας Ρω, συντονίστηκε και κορυφώθηκε παρακολουθώντας τις κολασμένες ζωές των ηρώων, θυμάτων και θυτών σε εναλλασσόμενους ρόλους. Μέσα από πρωτότυπα ευρηματική σύλληψη της συγγραφέως, όλα ζωντανεύουν εκεί! Ψυχικά και παιδικά τραύματα που γίνονται αόρατοι οδηγοί και εξελίσσονται σε υπαρξιακά αδιέξοδα. Η τραγωδία του διαγενεακού τραύματος. Έντονη αλληγορία. Παιδική τρυφερότητα να ξεδιπλώνεται σε ονειρικούς, παραμυθένιους κόσμους. Βιτριολικό χιούμορ, περιγράφοντας κάποιες φορές με σκληρό λόγο, υπερρεαλιστικά την πραγματικότητα που μας ξεπερνάει! Το παράλογο, το αλλόκοτο, τη λογική, την αδικία προσωπική και κοινωνική. Συναντάμε την απογοήτευση, την απελπισία, συσσωρευμένο, καταστροφικό θυμό. Πολλές διαφορετικές προσωπικότητες, μέσα από προσωπεία και μάσκες προσπαθούν να κρύψουν τον έναν άνθρωπο. Και αυτός μέσα στην τραγικότητά του, λιθοβολώντας τις επιθυμίες του, μετατρέπει συχνά την ήττα σε δεύτερη φύση, αναζητώντας μάταια, τον δρόμο προς την ελευθερία!
Μαρία
Ήταν κάποτε μια Μαρία μολόχα και αγκάθι, πράσινη γη αντηλιά στα δακρυσμένα μάτια, ψιλή βροχή.
Κάποτε… ήταν καθρέφτης του χρόνου της ιστορίας γιορντάνι λάβαρο σε ψηλή κορφή.
Και έπειτα… ένας θρήνος χάμω, στα πόδια της γης στις στοές και τα λαζαρέτα, μελωδία μυστικής προσευχής.
Και ήρθε μια νέα Μαρία μαύρη σαν άναστρη νύχτα αλάτι στη δίψα, στη σάρκα του κόσμου πληγή.
Στέκεται τώρα εκεί... στης άνοιξης τη φούρια χωράφι γυμνό στάχυ, δάκρυ, και όψη αλγεινή.
Αχ, Μαρία παρακαταθήκη στων τοκογλύφων τα χέρια πανωτόκι των ανεξόφλητων χρόνων, περασμένη εποχή, μαύρη κηλίδα στον χάρτη, στων κροίσων την οροθεσία σβησμένη γραμμή.
Μαρία θα πει… ακτίνα από φως, θάμπος χρυσό.
Μαρία θα πει… έρωτας και αγάπη, ελιά, δάφνη, πυρσός. Μαρία θα πει σωσμός.
Έλα, βγάλε φωνή! Μαρία της ενοχής, της φωτιάς, του πόνου και του οδυρμού.
Μαρία, Μαρία χώμα μου γράμμα χαραγμένο στου δέντρου την ψυχή αίμα στα σπλάχνα, στα βράχια βαθιά ρωγμή.
Μαρία, Μαρία ριγμένη στη Γη πευκοβελόνα ξερή.
Έλα, παιδί του διαβόλου, μάνα του Θεού, στίγμα του απείρου και των αστεριών σκέπασμα.
Έλα, Μαρία! Γάλα, πυκνό θησαύρισμα μαντήλι λευκό στου ανέμου το άγριο πέρασμα.
Μαρία... μαύρο μου σύννεφο. Μαρία! Ορφάνια των αθώων της γης.