Δημοσιεύσεις

Μη φανταστείτε τίποτα περισπούδαστα κείμενα. Απλές σκέψεις που ζητούν διέξοδο και μικρή απαίτηση επικοινωνίας.

Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ

Ἦρθαν ὧρες ποὺ ἔμεινα μὲ τὴ φιλία ἑνὸς δέντρου _
τὸν ἀγέρα στὰ φύλλα του ἄκουγα μόνο.
Ποὺ τῆς πέτρας ἡ ἀφὴ μοῦ ἀπόμεινε μόνη
ἐπαφή μὲ τὸν κόσμο. Οὔτε χέρι, οὔτε ἀντάμωση.
Μὰ οἱ μεγάλες βροχὲς ποὺ κρεμάστηκαν πάνω μου
γλίστρησαν κι ἔφυγαν. Γίναν ποτάμια...

https://simiomatario.gr/dokimasia/

Η αποκαθήλωση ενός σαθρού κόσμου

Άννα Λυμπεροπούλου: «Θεοί και Θεατρίνοι», εκδόσεις Κέδρος

Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε/ όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε/στήνουμε θέατρα και σκηνικά/όμως η μοίρα μας πάντα νικά…

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Β΄, ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ, Μ.Α., Γιώργος Σεφέρης, Μέση Ανατολή, Αύγουστος `43

Ποια θέση έχει η ποίηση στον κόσμο ενός μυθιστορήματος; Ρητορική ερώτηση που δεν αξιώνει καμία απάντηση αλλά τίθεται με αφορμή τη χρήση τού ποιήματος «Θεατρίνοι» του Γιώργου Σεφέρη από τη συγγραφέα – κι ας μη θεωρηθεί αβασάνιστη η σκέψη που ακολουθεί- ως σύζευξη «επιμύθιου» και «κατακλείδας» του μυθιστορήματός της «Θεοί και Θεατρίνοι». Ίσως, το ίδιο το ποίημα να οδήγησε την Α.Λ. στα μονοπάτια των θεατρίνων, ίσως οι δικοί της θεατρίνοι να την κατεύθυναν εκ των υστέρων σε αυτό ή ίσως απλά η χρήση του να επισφραγίζει την εμφανή τάση της να προσδίδει στη γραφή της ποιητική υφή και μάλιστα σε κομβικά σημεία της ιστορίας. Η Α.Λ. αξιοποιεί με δεξιοτεχνία την αφηγηματική δύναμη τής λαϊκής μετάδοσης ενός μύθου, χρησιμοποιώντας με θαυμαστή ισορροπία όλα τα βαρύνοντα στοιχεία μιας τέτοιας τεχνικής, χωρίς να την... Διαβάστε περισσότερα στο fractalart

Το παλίμψηστο της ανθρώπινης ταυτότητας

Χρόνος: 1941

Τόπος: Αθήνα

Συνθήκη: Γερμανική κατοχή

Συνέπεια: Πείνα

Αποτέλεσμα: Θάνατος

Αυτή θα μπορούσε να είναι η ταυτότητα του background ενός έργου ζωγραφικής στο ύφος των μεγάλων τοιχογραφιών του Ντιέγκο Ριβέρα, όπου θα απεικονιζόταν το σκηνικό που κυριαρχεί στο τιτλοφορούμενο μυθιστόρημα του Φαίδωνα Κυριακού «Ο Θυριδοποιός».

Ο οποιοσδήποτε παρατηρητής θα διέκρινε με ευκολία τη ναζιστική σημαία να ανεμίζει υψωμένη στον βράχο της Ακρόπολης, από κάτω ακριβώς, τις γειτονιές και τα σκοτεινά προάστια των Αθηνών με τα δαιδαλώδη σοκάκια να ασφυκτιούν από αποστεωμένους ανθρώπους, που αναζητούν τροφή στα σκουπίδια, ανάκατους με διάσπαρτα τουμπανιασμένα πτώματα πεταμένα κακήν κακώς σαν σακιά...

Διαβάστε περισσότερα στο Fractalart

Η αμηχανία του συγγραφέα μετατρέπεται σε μοναξιά;

Παρακολουθήσαμε με ενδιαφέρον το συνέδριο που διοργάνωσε το περιοδικό Ο Αναγνώστης με αφορμή τις καταρρακτώδεις σκέψεις του Νίκου Μάντη διατυπωμένες σε ένα άρθρο με θέμα: «Γιατί δεν μας διαβάζουν στο εξωτερικό;» Αυτό το άρθρο σαν απρόσμενη πλημμύρα που ξεσκεπάζει χρόνια αποχετευτικά και άλλα προβλήματα, έφερε στην επιφάνεια «τραυματικά» θέματα της πολύπαθης πορείας της σύγχρονης λογοτεχνικής παραγωγής, προώθησης και προβολής. Την ανάγκη να εκφράσω τις δικές μου σκέψεις για ό,τι είδα και ό,τι άκουσα πυροδότησε η διαπίστωση του Άρη Μαραγκόπουλου...

Ο Αναγνώστης: bit.ly/40Fj2hO

"Η έννοια, λοιπόν,

είναι η σκιά των απομακρυσμένων λέξεων"

Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής «Τέσσερις γωνίες και επτά θανάσιμα αμαρτήματα», εκδόσεις Κέδρος.

Κάποιες φορές για να κατανοήσει κανείς ένα ανάγνωσμα είναι καλό να γνωρίζει έστω και ελάχιστα για την συγγραφική ιδιοσυγκρασία τού δημιουργού του.

Στην περίπτωση της νέας εκδοτικής πρότασης του Φίλιππου Δρακονταειδή που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος, με τίτλο "Τέσσερις γωνίες και επτά θανάσιμα αμαρτήματα", νομίζω πως αυτό κρίνεται απαραίτητο για τον εξής σπουδαίο λόγο: Ο Φ.Δ. δεν δίστασε να αποκηρύξει σημαντικό μέρος του έργου του, εκδοτικής παραγωγής από το 1962 έως το 2010, με την αιτιολογία ότι "δεν ανταποκρίνεται στα κριτήρια ποιότητας που επιβάλει η εξυπηρέτηση της λογοτεχνίας". Επιπλέον, θεωρεί την εναπομένουσα εργογραφία του ως «έργο εν προόδω», έκφραση που σημαίνει πως όλα τα έργα του υπόκεινται αδιάλειπτα σε διορθώσεις, βελτιώσεις, προσθαφαιρέσεις ανάλογα με τη λογοτεχνική εξέλιξη του συγγραφέα στη ροή του χρόνου.

FRACTALART.GR: 25/2/2023 bit.ly/3J08GSm